" A RODA DOS REBOLOS" Ourense (Galicia)

Esta é a lenda galega que inspirou a idea do muro para "BAIXO A SOMBRA DAS PEDRAS FLOTANTES". 

No lugar do pobo de Coba, chamado "Ou Outeiro Grande" hai un círculo formado por carballos (Os Carballos cerqueiros chámanse "rebolos") e no seu centro unha pena. Chámaselle "A Roda Dos Rebolos".

Dícese que unha fada vive dentro dese círculo debaixo da pena e cando sae ao mundo exterior fórmase como unha muralla ou parede máxica entre estas árbores que nada pode traspasar. Tamén se di que si estás dentro deste circulo máxico e a fada quere, pecha a parede e nada nin ninguén pode saír.

Cóntase que fai moitas xeracións, un mozo nunha fría noite de lúa invernal fuxindo dunha manada de lobos que lle perseguían desde a Fraga, acertou a pasar pola "Roda dos Rebolos" e subiuse á pena que está no seu centro para, empuñando a súa lanza, poder defenderse mellor. Os lobos rodeaban o círculo de carballos pero non se atrevían a achegarse, parece que tiñan medo, pero non do valor do home e da súa lanza, senón dalgunha forza do máis aló.

O home tiroulle unha pedra ao lobo que estaba mais preto coa intención de espantalo, pero a pedra chocou contra unha parede invisible entre dous carballos e provocou unha luz como a dun raio pero sen trono. Os lobos espantáronse tanto como o home e decidiron retirarse un treito e esperar. Aínda que o home intentaba permanecer en vela, non puido evitar caer profundamente durmido. Contan que no seu soño viu unha doncela moi bela, como unha fada, que estirando os brazos en cruz gritaba "abre", e unha parede sutil feita como de vento que ía de árbore a árbore desaparecía. A doncela saíu do circulo, e dirixíndose de novo cara ao interior, levantando os brazos gritou, "pecha". A parede de vento volveu aparecer.

Ao amencer espertouse sobresaltado, pero os lobos xa non estaban. O home lanzou outra pedra e medorento do raio ocultou o rostro entre os seus brazos para protexerse, pero esta vez nada sucedeu. Dubidando, probou de lanzar outra pedra e puido ver como pasaba entre os carballos sen problemas. Achegouse moi amodo co seu lanza ben aferrada. Pasou medorento entre os dous carballos entre os que antes estaba a máxica parede que producía raios. Puido chegar san e salvo ao Castro de Coba e contou o que lle pasou.

O VAL DAS ESFERAS (Kazajstán)

Preto da ciudade de Shetpe no oeste de Kazajstán atópase O Val das Esferas - Torysh, como se lle coñece en Kazajstán. Componse de numerosas formacións de rochas esféricas esparcidas nunha ampla variedade da estepa. As bólas varían en tamaño, dende pequenas e duras como o mármore, a rochas de grandes dimensións algunhas do tamaño  dun coche.

O fenómeno case non se ten investigado, pero hai unha serie de explicacións xeológicas de megaspherulites - Bólas cristalinas formadas pola cinxa volcánica e logo revelado pola intemperie, nun proceso onde o sedimento acumúlase ao redor dun núcleo máis duro - á intemperie na que as condicións son perfectas para erosionar as rochas en forma esférica.  Neste caso, debido á gama de tamaños, a explicación máis probable é a formación de esferulitas.

Visible dende o Val de Sherkala (Lion Rock), un impresionante afloramiento 332m de xiz branca e ocre, con numerosas fisuras ao longo do seu borde e aínda máis formacións de rochas aos seus pes.

Para unha das escenas do libro, necesitaba imáxenes dun lugar onde houbera centos de pedras esféricas ou Moerakis, Na praia das moerakis en Nova Zelanda hai moitas, pero casi todas están enterradas na area ou erosionadas polo mar. Por iso esta fotografía do Val das Esferas en Kazajistán  serviume para representar as esferas de pedra fóra da praia. Kiko Da Silva 2012.

O MURO DO DIAÑO (MACEDONIA)

Bogoslovec (Macedonia) 5/3/2012.

Documental sobre o MURO de Macedonia. O profesor da Facultade de Xeología de Skoype, Nikola Dumurxhanov explica que, como a maIor parte da rexión dos Balcáns, este territorio de Macedonia estaba sumerxido baixo o mar hace entre 35 e 40 millóns de anos.

"No mar depositábanse diversos sedimentos. A través dos séculos, da evolución xeolóxica, o seu fondo obtiña formas novas. As rochas carbónicas, como a Muralla do Diaño, foron as máis resisitentes e permaneceron de forma vertical", defende Dumurxhanov.

Hai lugares aos que non puiden viaxar para documentarme, pero si que conseguín documentales o suficientemente bos para poder facerme unha idea de como era o lugar que ía a debuxar. Este documental dunha televisión local de Macedonia foi i detonante para crear o guión da BD, de aquí nace a idea de meter na historia un inmenso e misterioso muro de pedra. Kiko Da Silva 2012.

PEDRAS CON FORMA DE OVNI (China)

Pedras con forma de Ovni (Jiangxi -China)

Documental sobre a noticia das pedras con forma de ovni encontradas en China. Máis información sobre estas misteriosas pedras UFO neste linck.

As imáxenes de este documental déronme unha idea para desenrrolar o final do guión da historia. Quería que os investigadores do libro buscasen sucesos reais, que calquera poidese atopar na rede. E este documental foi o que me deu a idea para terminar o guión do libro.

TROVANTS, as pedras que crecen 2 (Rumanía)

Estas curiosísimas pedras de Rumanía, das que xa falei nunha entrada anterior, déronme muoitas ideas para facer un dos capítulos do cómic máis estraño e intenso. O que me gustaba deste libro era poder facer ciencia ficción fuxindo ao máximo do xénero, unha ciencia ficción cercana e ao mesmo tempo inquetante. A miña obsesión era poder conseguir a sensación de que no lugar más cotidiano se puede esconder algo completamente extraordinario como os Trovants de Rumanía. Kiko da silva.

A CIDADE ENCANTADA (Cuenca - España)

A cidade encantada (Cuenca-España)

Hai veces que ao estar a traballar nun proxecto descobres lugares próximos que non coñecías e que che sorprenden, a Cidade Encantada de Cuenca foi un deles. Descubrina buscando documentación. Fun visitala hai un ano aproveitando unha viaxe de traballo, e a experiencia foi tan impresionante que non puiden evitar introducir algunhas das súas paisaxes no cómic. É un lugar moi cinematográfico, como anécdota contarvos que varias escenas de Conan o Bárbaro foron rodadas alí. Déixovos o linck por se quereis ver a escena. Picar AQUÍ. Kiko da Silva.

A PEDRA MOVEDIZA DE TANDIL (Tandil)

Pedra movediza de Tandil (Argentina) 17/10/2010

A Pedra Movediza de Tandil foi un fenómeno mundialmente recoñecido pola súa singularidade, un mole de granito de máis de 300 toneladas de peso que extrañamente mantíñase en delicado equilibrio ao bordo do cerro.

O certo é que un enorme bloque de granito permaneceu durante décadas nun curioso equilibrio oscilante ata que en 1912 caeu ao baleiro e rompeu en pedazos. Moitos aseguran que, de non ser porque os graciosos e pícaros da época comezaron a colocar latas e vidros debaixo da súa estrutura cando oscilaba, mólea chegase tal cal até os nosos días. Pero lamentablemente non foi posible. Fotos da época mostran a diferentes personaxes mundiais, locais e turistas, subidos ao gran bloque, imitándoo e burlándose do seu impecable equilibrio. E era tal a fascinación que espertaba, que aínda que neses anos o turismo practicamente non existía tal como concibímolo actualmente, todo aquel que pasaba pola zona non deixaba de sacarlle unha foto e mesmo de pintar ou gravar a man nalgunhas das súas caras.

Aínda que xa non é posible observala como onte, unha senda de 268 chanzos de granito permite chegar até onde estaba e observala desde a cima do seu cerro ao fondo dun barranco. O mole de 385 toneladas atópase partida en tres ou catro pedazos.

Lendas: a imaxinación nativa atopou a través das seguintes lendas a explicación ao fenómeno da natureza que deu orixe da Pedra Movediza. A máis coñecida é esta...

A lenda de Mini:

Conta a antiga tradición que o Cacique Tandil ao quebrantar unha lei relixiosa da tribo, provocou unha sublevación na que interveu a que era a súa esposa, unha bela india chamada Mini.Vencidos os sublevados, o cacique ordenou que todos eles fosen atados a unha gran pedra no cume dun cerro e lacerados até a morte. A inmolación de Mini foi cando a lúa alzábase e naquel mesmo instante ouviuse un trono que foi rodando sobre as serras como unha ameaza sombría.Tandil, despavorido, viu que a pedra onde fora atada Mini cobraba un leve abalo mentres a india clamaba: "Ai Tandil... a miña morte conmoverá á montaña e os teus ollos verán o meu corazón latexando neste peñasco...!!

Un artigo sobre a caída da pedra movediza de Tandil do escritor Ricardo Vermellas, A pedra morta, editado incluíndo diversas fotos da época inspirou un dos capítulos do cómic máis poético. O texto orixinal de Vermellas está dispoñible na biblioteca do Instituto de Literatura Arxentina da Facultade de Filosofía e Letras da Universidade de Buenos Aires. Kiko da Silva.

PEDRAS CON FORMA DE OVNI (China)

Pedras con forma de ovni (Jiangxi - China) 12/09/2010

O 27 de maio de 2007, varias ducias de pedras minerais con formas de "ovni" foron atopadas no condado de Shangrao, provincia de Jiangxi, China continental. Expertos indican que as pedras minerais formáronse fai preto de 300 millóns de anos atrás.
As pedras foron atopadas dentro dunha chea de pedras minerais. Hai varias minas de cobre nas proximidades desa chea de pedras. Algunhas desas pedras "ovni" teñen un diámetro próximo aos 1,5 metros e cun espesor de entre 20 centímetros a 60 centímetros. Pesan entre 800 quilos e 1 tonelada. Un enxeñeiro da Oficina de Carbón de Shangrao cre que a idade das pedras minerais con formas de "ovni", é próxima a 300 millóns de anos, da última época da era Paleozoica Carbonífera e a temperá Permiana.As pedras con forma de ovni no Tres Gargantas, están coidadosamente aliñadas. As pedras "ovni" non só apareceron en Jiangxi, senón tamén foron atopadas preto do proxecto da Represa Shuibuya da reserva de auga Tres Gargantas en Sichuan. Esas pedras "ovni" pesan preto de 20 quilos cada unha.

Os habitantes da zona, quen construían unha autoestrada, atoparon estas pedras ovni. Xiang Zhiyu, un residente do Pobo Qizu quen traballou nunha sección da autoestrada, atopou estas estrañas pedras cando estaban a explotar as rocas preto da área da Gran Cova Baía. As pedras ovni están aliñadas horizontalmente con 49 centímetros de distancia entre unha e outra e están distribuídas uniformemente. Informouse que estas pedras teñen unha textura particularmente dura. Obviamente, son diferentes das pedras das montañas nesa área.

Cando traballaba no guión de Baixo a sombra das pedras flotantes, tiña claro que unha das teorías sobre eses estraños obxectos pétreos volantes debería tocar o temática ovni. Iso permitiríame falar desde un punto de vista diferente sobre estas pedras flotantes e xogar co lector sobre a realidade e a ficción.

Kiko da Silva 2010.

A PRAIA DAS CATEDRAIS (Lugo-Galicia)

Praia das Catedrais (Lugo- Galicia) 20/08/2010

É como se coñece á praia de Augas Santas, situada no municipio de Ribadeo (A Devesa) provincia de Lugo, sobre o mar Cantábrico.
O nome de Praia das Catedrais vén da súa aparencia monumental, as súas arcadas e e formas que lembran a arquitectura das catedrais . A erosión do mar a creado unha gran variedade de formas. En función da marea e a meteoroloxía do momento é posible acceder a certas partes da praia, pois non sempre baixa a marea o suficiente.

Non deixedes que pequenos charcos á entrada das grutas prívenvos de entrar nelas. Estes charcos non lle chegarán máis arriba do xeonllo e, realmente merece a pena mollarse un pouco. Estes arcos rivalizan en beleza cos arcos das mellores catedrais esculpidas polo home ao longo da historia.

Sempre me gustou este lugar, Se tivese que escoller o lugar máis sorprendente de Galicia quedaríame con leste., porque a Praia das Catedrais é un lugar completamente natural pero ao mesmo tempo ten a maxestosidade da arquitectura. Por iso, cando buscaba imaxes para traballar os fondos do capítulo 1 do libro (que sucede nunha praia cos moeraquis de Nova Zelandia) non o dubidei nin un instante. Se é que ás veces non fai falta ir moi lonxe para atopar un lugar máxico, e sitios como este en Galicia temos uns cuantos. Kiko da Silva 2010.

PEDRAS EN EQUILIBRIO (San Francisco)

Pedras en equlibrio. San Francisco 16/07/2010

Algunhas persoas teñen un don. E comparten ese don con todo o mundo, facendo obras de arte alá por onde pasan. O seu don, apilar pedras en equilibrio, formando estas estruturas pétreas estrañas á beira do mar.

Unha desas persoas con este don tan especial é Bill Dan que normalmente opera pola baía de San Francisco, deixando atónitos aos que visitan esas praias.

Coñezo varios artistas obsesionados co equilibrio das pedras, coma se buscasen unha orde natural das cousas. Estas fotos e estes vídeos déronme a idea para que os nenos protagonistas xogasen a pór en equlibrio as pedras que rodean o Gran Muro, creando un lugar máxico pero á súa vez fráxil. Kiko da silva.

A GRUTA DO LAGO AZUL (Brasil)

Gruta do lago azul (Brasil) 19/06/2010

É posible que ningún ser humano puxese os pés nesta cova ata que se descubriu en 1924 por un dos indios locais. A cova é unha parte dunha das maiores cavidades alagadas no planeta.

Chamada a Gruta do Lago Azul, ou a Gruta do Lago Azul, a gran cova énchese dunha auga azul sorprendentemente claro. Considéraselle que ten máis de 200 pés de profundidade, a auga vólvese de cor azul especialmente fermosa cando o sol brila a través dun buraco no teito da cova, e fai que brile da auga. Crese que o lago é alimentado por un río subterráneo.

En 1992, unha expedición franco-brasileira mergullouse nas covas e atopou unha gran sorpresa: miles de ósos de animais prehistóricos - mamíferos xigantes da era do Pleistoceno - xacía no fondo da gruta. Desde tigres dentes de sabre ate perezosos xigantes, uns xacementos subacuáticos tremendamente ricos en fósiles de mamíferos xigantes.

Hai máis lugares como este en Italia e Croacia, covas profundas nas que a auga é tremendamente brilante. Pero o que me atraeu deste lago azul, foi a cuestión de que estivese repreto de fósiles de seres prehistóricos. Na historia do meu libro este lugar ten pouco protagonismo, pero o sufiente como para gozar das imaxes destas profundidades cheas de esqueletes azulados. Kiko da Silva

O CEMITERIO COLGANTE (China)

Cemiterio colgante de China 25/05/2010

Expertos chineses, surcoreanos e de EEUU traballan na montaña sacra de Longhu, ao sur do río Yangtsé, para tentar resolver un dos enigmas arqueolóxicos do país: a presenza de miles de cadaleitos colgantes en covas de toda China. Nas últimas dúas semanas, o grupo de expertos viaxou á montaña taoísta, situada na provincia chinesa de Jiangxi, para analizar este fenómeno, na zona atoparon 10 féretros até agora descoñecidos que segundo os expertos poden ter 2.600 anos e ser os máis antigos do país.

Un dos expertos que participaron na investigación, Liu Shizhong (do Museo Provincial de Jiangxi) recoñeceu que os expertos aínda non saben demasiados detalles sobre este peculiar costume funerario, case única no mundo. Segundo Liu, hai miles de cadaleitos deste tipo en toda China, pero sobre todo no sur do país, onde moitos antigos pobos que vivían na zona (tanto chineses da maioría Han como doutras etnias) optaron por enterrar "no aire" aos xefes das súas tribos.

"Os antigos pensaban que o falecido estaba así máis preto do ceo e podía subir rapidamente ao paraíso, protexendo desta forma aos seus familiares e dándolles boa sorte", destacou o arqueólogo.

Con todo, engadiu, outras teorías afirman que a razón é máis práctica que relixiosa, xa que algunhas tribos consideraban que, no húmido sur de China, propenso a inundacións e corrementos de terra, colgar cadaleitos era a forma máis segura de que os mortos descansasen en paz.

A maioría destes cadaleitos atópanse en covas situadas en escarpados cantís fluviais ou marítimos, o que expón un novo enigma: Como puideron os antigos chineses subir e colgar en lugares tan inaccesibles féretros de até 500 quilos de peso?

"Non se sabe como puideron chegar tan alto", recoñeceu o experto, quen engadiu que hai cadaleitos colgantes de case todas as épocas históricas, desde o período da Primavera e o Outono (século VII a.C) até a recente República de China (1911-1949).

O dos cadaleitos colgantes é un dos moitos enigmas arqueolóxicos que ten China, xunto a misterios como o lugar onde está a tumba de Gengis Khan ou que hai no interior do aínda non aberto sepulcro do Primeiro Emperador, Qin Shihuang (o monarca que ordenou ser enterrado xunto a miles de guerreiros de terracota).

Existen cadaleitos colgantes tamén en Filipinas (os das covas de Sagada), aínda que mentres os filipinos aparecen apilados en grandes cantidades, apoiados en paredes das cavernas, os chineses adoitan estar máis illados e sostéñense mediante estacas ou cordas. Descubertos na década do setenta os cadaleitos da montaña taoísta Longhu non foron descubertos até os anos 70, cando as portas de madeira que selaban as cavernas cederon polo paso dos anos e permitiron a entrada ás criptas naturais.

Os aldeáns da zona nunca puideran subir a esas covas, debido ao difícil lugar no que se atopaban, e inventaron lendas asegurando que nelas había encerrados "libros divinos sen palabras" e tesouros incalculables, segundo relatou esta semana a axencia oficial Xinhua. Os 200 féretros colgantes da montaña teñen forma de casa antiga ou de barco, están confeccionados con madeiras bastas e foron levados alí por membros da etnia Baiyue, segundo os arqueólogos.

En marzo de 2003, expertos chineses descubriron na provincia central chinesa de Guizhou máis de mil cadaleitos nunha sima sepulcral, colgados a diferentes alturas que seguían unha orde genealógico, coas xeracións máis antigas encima e as máis novas debaixo.Tratábase da maior concentración de cadaleitos colgantes de toda China, superando aos 300 achados en Gongxian (provincia suroccidental de Sichuan), pertencentes á enigmática etnia dos Bo.

Non menos inquietantes son os cadaleitos de Bawuxia, situados na beira do río Yangtsé, na rexión do Tres Gargantas, xa que moitos deles encerran no seu interior a unha parella, polo que se cre que cando un dos homes da localidade morría matábase a unha muller para que lle fixese compañía no máis aló.

Recreación documental da suposta colocación de féretros.

Este cemiterio colgado na pedra forma parte dun dos capítulos do cómic que máis dores de cabeza me deu. (E até aquí podo ler) Kiko da Silva

EXTERNSTEINE II (Alemaña)

Este vídeo utiliceino para recrear a ambientación do capítulo de Externsteine. Sempre me pareceu importante ao intentar plasmar unha sensación nunha imaxen, poder sentila eu antes. E este vídeo reflexa perfectamente, a inquietude e a angustia que pretendía darlle ao capítulo no que aparecía este imponente mausoleo Nazi. Kiko da Silva.

EXTERNSTEINE (Bosque Teutónico - Alemaña)

EXTERNSTEINE (Alemaña) 25/04/2010

Externsteine é un complexo megalítico situado en Alemaña, no estado de Renania do Norte-Westfalia, no Bosque Teutónico, preto da cidade de Detmold. O sitio consta dalgunhas columnas de rocha, altas e estreitas, que se alzan dentro do bosque. Crese que a etimoloxía do nome está vinculada á próxima cadea montañosa chamada Eggegebirge (o nome significaría, pois, rochas do Egge). Desde o punto de vista xeolóxico, as rochas están constituídas de arenisca e son orixinarias do Cretácico (fai uns 120 millóns de anos).

"En 1935 un grupo de investigadores traballa afanosamente en busca de restos arqueolóxicos en Externsteine, un fermoso e singular paraxe no que destaca unha estraña formación rochosa de aspecto insólito. Os arqueólogos traballan baixo a atenta mirada de homes armados, en cuxos traxes militares destacan os emblemas das temidas SS. Non en balde, o organismo que supervisa os traballos conta entre os seus cargos directivos co antigo pastor evanxélico e prehistoriador amateur Wilhelm Teudt (afín ao partido nazi) e o poderoso líder das SS, Heinrich Himmler."

A singular paraxe de Externsteine está composto por unha curiosa formación natural de rochas areniscas que se elevan de forma espectacular na rexión dos bosques de Teutoburgo, a escasa distancia da localidade de Detmold, no noroeste de Alemaña. Por mor do seu particular aspecto, as rocas recibiron entre os estudiosos o cualificativo de "columnas". Así, a "columna 1" (a situada máis ao oeste), conta cunha cova que, en época medieval, foi utilizada por eremitas cristiáns. Ademais, nunha das paredes exteriores desta primeira formación rochosa destaca un dos elementos máis rechamantes e polémicos do lugar: un relevo no que se representa unha escena do descendemento de Xesús da cruz.

A "columna 2" coñécese tamén como Turmfelsen ou "rocha torre", e conta cun espazo non menos singular: unha especie de capiliña, cunha pequena columna e unha xanela circular no seu lado Este. Pola súa banda, a "columna 3" está unida á 2 mediante unha rudimentaria pasarela con máis dun século e medio de antigüidade, e á parte deste detalle non conta con nada digno de mención. A "columna 4" está separada do tres anteriores, e no espazo existente destaca un camiño que permite o paso alén da formación. No alto desta última columna sobresae unha gran pedra en equilibrio, que parece ameazar aos visitantes con caer dun momento a outro.

Neste lugar sucede un dos capítulos de Baixo a Sombra das pedras flotantes con máis referencias a feitos reais da novela gráfica. Tiña claro desde que me puxen a escribir este guión que este lugar convertido nun mausoleo nazi por Himmler ía ser unha das claves da historia, xa que gardo desde hai uns anos infinidade de fotografías deste misterioso santuario alemán e sobre todo historias e artigos xornalísticos achega as investigacións que as SS realizaron durante anos no lugar. O texto entrecomillado deste post describe parte do comezo do capítulo 5 titulado : O campo de Exterminio. Kiko da Silva.

A PEDRA FLOTANTE (Gushan-China)

Pedra flotante (Gushan-China) 17/04/2010

O diario Orient Express (www.dnkb.com.cn) publicou no 2009 unhas fotos que deixaron aos seus lectores abraiados, e facéndose a pregunta de se aquilo podía ser certo ou non. Unha rocha, OVNI ou o que sexa flotando no aire. Gang Hao inadvertidamente tomou a foto, pero o que realmente estaba fotografando era a paisaxe próxima á súa casa na rexión Chinesa de Gushan, e non foi ata que revisou as fotos días máis tarde cando se decatou da estraña pedra flotante.

Gang Hao comentou ó xornal que as fotos foron feitas ás 15:34 horas do 19 de xullo de 2009, tomounas no val de Gushan, e non se deu conta do obxecto voador ata dous días máis tarde, cando descargou estas a o ordenador e procedeu a ordenalas.

A imaxe foi realizada cunha cámara Canon SX110, a foto non foi sometida a ningún post procesamiento nin manipulación dixital. Pódese fácilmente comprobar ao ver o ceo, unhas nubes, cúmulos para ser exactos, que coincide plenamente co tempo da rexión e que consta nos registros estacionales daqueles días. O obxecto está situado no noreste do cumio da montaña e por riba desta a uns 500 metros sobre o nivel do mar e debe de ter un tamaño de ao redor de 5 metros de diámetro.

Un fenómeno similar foi avistado no Parque Estatal de madeira en Indiana, nos Estados Unidos. Uns cazadores viran este fenómeno en ambas posicións, unha pedra que flotaba por riba das árbores.
Detalle ampliado da fotografía.
Hai distintas conxecturas ao redor desta imaxe, a máis estendida polos ufólogos é a de que se trata dun Ovni. Tamén hai a teoría de que se estivesen realizando voaduras de rochas de gran tamaño preto. Pero o problema de facer pedazos tan grandes de rochas é que Gang Hao e os seus compañeiros terían que sentir o ruído e terían que escoitar o ruído e o estruendo do poder da ráfaga da explosión.
A outra conxectura é que se trate da liberación dun globo Lanterna de Ming. Algúns expertos falan de que se podía tratar da imaxe dunha lanterna de Ming en ascenso, pero a pasta fíxose dunha forma de globo estraña (xa que normalmente non se fan con formas tan irregulares) e logo colocouse frotando no ceo.
Esta noticia a atopei no verán de 2009 cando xa estaba traballando no guión do cómic: Baixo a sombra das pedras flotantes. Neste caso a imaxe interesoume sobre todo pola casualidade e o inquietante de ver unha gran rocha suspendida no ceo. Ademais ao comprobar que a imaxe non fora manipulada e que os especialistas dicían que era auténtica e barallábanse algunhas hipóteses para poder explicalo, decidín gardala. Curiosamente debuxei unha imaxe moi similar a primeira vez que me puxen a deseñar as pedras flotantes do cómic.Aa anécdota da fotografía e as distintas versións as incluín nun dos capítulos finais do libro. Kiko da Silva.

AS ROCHAS SONORAS (Pennsylvania)

Ringing Rocks (Pennsylvania) 2/04/2010

Nunha montaña ao Leste de Estados unidos hai un campo de pedras, preto de 7-8 acres en tamaño, que teñen unha propiedade inusual: Cando as rochas son golpeadas cun martelo ou unha rocha contra outra, soan coma se fosen ocas cun son similar a un tubo de metal ao ser golpeado. Ademais das estrañas propiedades das pedras, hai outros misterios que rodean este parque. Unha cousa estraña é que a maioría dos campos de pedras son o resultado dunha avalancha ou derrube dunha montaña. Este campo de bloques, con todo, está cara á parte superior do outeiro, non por baixo. Iso significa que non é resultado dun derrubamento de rochas. As pedras teñen un alto contido de ferro e aluminio e crese que deberon haberse rachado durante a época do Pleistoceno, probablemente fai uns 12.000 anos. Os cantos rodados foron creados a través de moitos anos dos ciclos xeo-desxeo no que rompeu a diabasa en pezas individuais, un proceso coñecido como "cuñas-xeadas".

É curioso que esta zona parece un ser tan carente de vida, tanto Flaura e fauna. Mentres que a área circundante está densamente arborada, un ten que buscar moito para ver incluso unha mala herba que creza entre as gretas.

En xuño de 1890 o Dr. JJ Ott recolleu suficientes rochas con diferentes acordes para tocar algunhas cancións acompañado pola Banda de Pleasent Valley.

Estas pedras sonoras utiliceinas para facer unha escea poética na que o protagonista xoga a compoñer música golpeando pedras. Cada vez creo con máis firmeza que esta historia gustaríame podela contar en cinema, sobre todo porque no cómic non existe o son. Kiko da Silva.

CASTEL MEUR (Bretaña Francesa)

Castel Meur (Bretaña Francesa) 26/03/2010

Castel Meur é unha pequena casa de pedra construída e ensamblada entre dous enormes bloques de granito. Esta casa dá as costas ao mar desde 1861, ano da súa construción, para protexerse dos ventos violentos que sopran durante as tormentas, frecuentes neste sitio.

Será unha residencia secundaria durante varias décadas, parecendo mesmo ás veces abandonada porque só era aberta unha vez cada dous ou tres anos desde o final do século XX. A ocupante actual, en efecto, neta do primeiro dono do lugar abandonou a casa onde nacera, para ir facer fortuna en América. Despois volveu instalarse alí no ano 2004.

Un amigo escritor informoume sobre a existencia desta curiosa casa na Bretraña francesa, gardeina no meu arquivo porque me parecía interesante para deseñar o hotel en que se aloxa o xornalista protagonista do capítulo 3 da miña novela gráfica. É incrible como estamos rodeados de lugares fascinantes e que non parecen reais. De feito moita xente cre que estas fotos, estas pedras non existen, que mas inventei eu ou que son fotomontaxes. Asegúrovos e convídovos a que busquedes por Internet información de cada un destes lugares, descubriredes que efectivamente todo isto existe. Kiko da Silva.

OVNIS NAS PINTURAS RUPESTRES?

Pintura rupestre (Caverna franco-cantábrica) 15/03/2010

O erudito estudioso francés Aimeé Michel revela que un dos aspectos máis fascinantes do fenómeno ovni son os debuxos de pratos voantes atopados nas escuras cavernas franco-cantábricas efectuados polos homes primitivos entre os 30,000 e 10,000 anos AC. é dicir, na era Paleolítica ou Idade de Pedra. Ao longo deste período equivalente a 700 ou 800 xeracións humáns, unha raza de seres de quen non existe coñecemento directo, pintou, tallou, e esculpiu obras mestras que aínda hoxe son nomeadas entre o máis encumbrado da arte mundial.

A primeira vista, os temas de onde eles alimentaron a súa inspiración parecen ser simplemente da natureza. De feito sentímonos impresionados pola reprodución de bisontes, mamuts, cabalos, renos e outros animais. Nun total de 72 cavernas pintadas os estudiosos clasificaron , fotografado e até debuxado en total máis de 2.000 animais. Xunto aos debuxos de animais é posible apreciar outros achados: signos incomprensibles e pinturas que non atraen a atención ao principio: Nun primeiro momento os estudiosos da prehistoria mostraban certa neglixente indiferenza, hacia eles.

Durou ata que, coas observacións, comezaron a percibir unha particular uniformidade: o certo é que son signos idénticos aos achados en diferentes covas, a miúdo moi apartadas. E aínda nos diferentes signos pode verse certa tipoloxía, como seres que irradian luz desde as súas cabezas, círculos concéntricos, esferas e até debuxos con formas de naves como o das covas dos pirineos, un experto en ovnis sentirá fortemente inclinado a estar de acordo en que as figuras atopadas son semellantes a naves.

É fantástico que o home primitivo haxa podido imaxinar obxectos sobre catro patas equipadas con antenas e escaleiras de man, estes homes imaxinárono ou sufriron unha influencia directa duns seres estelares que os visitaron e quixeron gardar ese momento nas súas covas a través deses estraños debuxos rupestres que nos seguen sorprendendo hoxe en día.

Recoñezo que sempre me gustaron as historias de extraterrestres, non porque crea nelas, si non porque admiro a idea que a ciencia ficción xerou sobre a inquietante pregunta de si estamos sós ou non no universo. É como sentirse inmerso na creación dun mito Grego, ou de calquera relixión. Xa que a base do fenómeno Ovni está en crer que algo superior nos observa e vixíanos, como reacción ante acontecementos sorprendentes e inexplicables. Como estou a facer un álbum no que crer ou non é fundamental na historia, pensei que sería interesante que aparecese o fenómeno Ovni tamén no guión. Kiko Da Silva.

OS OVOS DE PEDRA (Hunan-China)

"Ovos" de Pedra (Rexión de Hunan- China) 5/03/2010

Un gran número de "ovos" de pedra foron descubertos recentemente nunha construción en Bandung Hill e en Zhanlong Hill, no pobo de Gongxi, provincia de Hunan. Os achados foron realizados por traballadores da construción mentres emprazaban a base para unha estrada.

A orixe destes "ovos" de pedra descoñécese até o momento. Os traballadores da construción dixeron que Bandeng Hill é simplemente unha montaña de "ovos" de pedra. Eles atoparon moitos "niños" destes raros ovos de pedra durante todo o transcurso da escavación para a base da estrada. Os ovos teñen forma de óvalo, cunha variedade de tamaños. Algunhas persoas chámanos os ovos volcán. Aínda que curiosamente, durante un longo período de evolución xeolóxica, non houbo erupciones volcánicas ou depósitos volcánicos na zona.

Logo de desenterrar os ovos, algúns aldeáns leváronos ás súas casas coma se fosen tesouros, e algúns mesmo os levaron para vendelos a pobos veciños.

A descrición de pedras como ovos, como algo que contén vida, atopeima varias veces durante estos tres anos nos que estiven recompilando documentación. Hai bastantes lendas ao redor de homes que crecen no interior das pedras, pero foi esta noticia a que me dió a idea da pedra ovo para a miña historia. Isto reforzouno as fotografías dos Moeraki rotos no mar de Nova Zelanda, e daba veracidade a que as esferas de pedra estaban ocas. Ademais o relato de como reaccionou a xente do pobo de China, serviume para relatar na primeira historia da novela gráfica a tensión do os habitantes ante a aparición das esferas de pedra. Kiko da Silva.

AS PEDRAS PARIDEIRAS (Portugal)

Pedras Parideiras (A Freita, Portugal) 21/02/2010

As Pedras Parideiras son un fenómeno xeolóxico raro, un tipo de pedras que brotan dunha rocha-nai, un bloque nodular de orixe granítica con 1000 x 600 m, de aí que se chamen Parideiras.
Os nódulos de 1 a 12 cm de diámetro con formas discóides e biconvexas son compostos polos mesmos elementos mineralóxica do granito, a capa externa é composta por biotite e a interna posúe un núcleo de quartzo e feldspato potássico. Estes nódulos ao se desincrustarse dos núcleos da rocha-nai por termoclastia deixan unha capa externa en baixo relevo nos núcleos da rocha-nai e se esparcen á volta desta.

As Pedras Parideiras simbolizan a fertilidade na tradición ancestral da rexión Portuguesa, esta tradición está aínda presente nas poboacións locais. Crese que durmir cunha pedra parideira baixo a almofada aumenta a fertilidade da muller.
As Pedras Parideiras están situadas na Serra da Freita en Portugal e tamén se atoparon algunhas en Rusia, preto de San Petersburgo. Son un fenómeno extremadamente raro no Planeta Terra; Este ese o motivo polo que se pide aos visitantes do lugar que non recollan pedras para uso persoal.

Cando xa tiña escrito o capítulo no que hai unhas estrañas pedras parturientas, atopo un artigo nunha revista portuguesa na que falan dunhas pedras que "paren" outras pedras na Serra da Freita ao Norte de Portugal. Esta casualidade alegroume moito, xa que tiña medo de que esta primeira historia queda demasiado irreal no álbum. O achado serviume para darlle verosimilitude aos feitos da miña historia. Kiko da Silva.

ROCK CITY (Minneapois, Kansas)

Nenos en Rock City a comezos de 1900. (Kansas) 16/02/2010

Estas extraordinarias rochas atópanse en Rock City Park en Kansas. Está a 3,6 millas ao sur de Minneapolis e algo máis de 0,5 millas ao oeste de Kansas. Rock City contén tres grupos de grandes cantos esféricos rodados. Este tres grupos conteñen un total de 200 rochas esféricas e designouse como un punto de referencia natural.

Neste blog non todo o que importa está á vista...

Busca na escuridade, e atoparás a luz.

Esta fotografía interesoume por cinematográfica. Ten un aspecto de fotograma de película de terror e enseguida souben que ese ambiente me sería útil para ambientar algunha escena do meu álbum. Aínda que a miña historia non está ambientada en Rock City, esa colocación das pedras en forma de rúas de cidade resultábame atractiva para poder crear un lugar no medio do bosque máxico, estraño e inquietante. Kiko da silva.

O BOSQUE DE PEDRA (Rusia)

Bosque de Pedra (Rusia) 31/01/2010

No Extremo Oriente de Rusia situado a tan só 300 Km do círculo polar ártico, a Siberia máis dura e fría esconde nunha paraxe remota unha formación rochosa de abafadora beleza que o río Lena foi esculpindo ao longo de milleiros de anos até conformar unha paisaxe única que deixa abraiados aos ousados visitantes que se atreven a achegarse: Os Pilares de Lena. Este bosque de pedra, composto por Columnas de Rocha Calcaria que alcanzan os 150 metros de altura, esténdese 80 Quilómetros aos pés do río Lena situado na remota rexión siberiana de Yakutsk e pasear por este espectáculo único da natureza está reservado para uns poucos. Trátase dunha paisaxe Kárstico, erosionado por miles de anos, e cunha riqueza xeolóxica que garda evidencia de formas de vida desaparecidas. No lugar do bosque de pedra de Lena atopáronse fósiles de mamut, e outros eslabons perdidos desde tempos do Cámbrico. Pero ademais perduran infinidade de formas de vida con 464 especies catalogadas de plantas e fauna abundante.

Os pilares agrúpanse e esténdense por decenas de quilómetros, ao longo das beiras do río e para chegar até eles, desde Moscova, necesítanse nada menos que catro días de viaxe. Tamén é considerada como unha das localidades máis frías do mundo. Non é estraño se temos en conta que durante o inverno rexistra unhas temperaturas medias de -40 ºC. Nos meses estivais, cando as súas augas non están xeadas, o traxecto pódese realizar en barca. O resto do ano, en trineos tirados por cans.

Necesitaba imaxes dun bosque estraño no que as pedras fosen máis protagonistas que as árbores. Coñecía lugares cheos de pedras con formas misteriosas en China, e mentres buscaba información destas afastadas paraxes, atopeime con información deste lugar en Rusia. Era xusto o lugar que buscaba, e por iso decidín cambiar a localización da acción e introducir Os Pilares de Lena na historia de Baixo a sombra das pedras flotantes. Kiko da Silva.

AS PEDRAS QUE SE MOVEN SOAS

O Val de la Morte (EE.UU.) 24/01/2010

Desde fai máis de medio século, un curioso misterio desafía a cantos xeólogos tentaron resolvelo. Trátase de rochas sólidas, de todos os tamaños, que se moven soas e aparentemente ás súas anchas por unha extensa área arenosa.
No coñecido Val da Morte en Estados Unidos existe un fenómeno singular, trátase de pedras que parecen flotar sobre un deserto baldío que nalgún momento foi lodo. Durante décadas, os científicos teorizaron explicacións plausibles sobre esta anomalía, onde unha pedra de varios quilos de peso é capaz de desprazarse varios centos de metros "por si soa". Algúns teorizan coa idea de que este movemento se debe ao forte vento da zona, pero iso non explica que pedras de diferente tamaño e peso móvanse a un ritmo paralelo e en diferentes direccións. Ademais, os cálculos físicos tampouco apoian esta teoría, xa que para que algunhas pedras móvanse, necesitaríanse ventos de velocidades superiores a 200 quilómetros por hora para desprazarse tan só uns poucos centímetros. O vento podería arrastrar pedras pequenas, pero como se moven as que pesan varias decenas de quilos?
Durante os últimos vinte anos, investigadores equipados con instrumentos cada vez máis sofisticados acudiron ao Val da Morte (unha das rexións máis inhóspitas do mundo), en busca dunha explicación. Pero ninguén o conseguiu aínda. Algunhas investigacións realizadas por Brian Dunning, demostraron por primeira vez como, é a auga, que se filtra á superficie da Racetrack Praia a que forma láminas de xeo sobre esta as que hipoteticamente se deslizarían as rochas. Aínda que iso está aínda por demostrar.

Esta noticia sobre as pedras que se moven, gardáraa no meu arquivo para facer unha historia na que un personaxe tentaba saír dun estraño lugar no que todas as pedras movíanse misteriosamente, cambiando a paisaxe e facendo imposible trazar un mapa do mesmo. Isto quedou nun caixón, ata que me acordei da historia mentres escribia o guión de Baixo a Sombra das pedras Flotantes. Finalmente desenvolvín a idea orixinal ata que tomou unha entidade tan grande que a gardei para un futuro álbum, pero non a utilicei na historia definitiva. Kiko da Silva.

MOERAKI (Nova Zelanda)

MOERAKI Shouth Island (Nova Zelanda) 17/01/2010

Na terra dos terremotos, xusto no cinto de lume que circunda ao Océano Pacífico, ao norte de Dunedin en Nova Zelanda, tamén se atoparon grandes cantidades de esferas de pedra. Os aldeáns chámanas Moeraki, en alusión á praia de nome homónimo onde se atopan estas enormes pedras esféricas ocas. Ninguén sabe de onde saíron. Os científicos afirman que son obra da natureza e que as pedras esféricas deste lugar están compostas por restos de calcio cristalizado dun sedimento mineral de preto de 60 millóns anos. Coa erosión das ondas alcanzando a costa e o vento azoutando os muros das paredes verticais de KoeKohe, as esferas foron unha a unha descubertas e liberadas do seu apresamento baixo terra. É así­ como os maoríes descubríronas e recitaron lendas sobre elas, máis tarde en 1848 W.B.D. Mantell esbozou as pedras no seu caderno de viaxes asombrado por tal rareza natural.

Segundo as tradicións orais da illa, os Moeraki son pedras sacras. Hoxe constitúen un importante atractivo turístico da Illa e están protexidas dentro do dominio dunha reserva natural. Os habitantes de South Island afirman que algunhas destas esferas pétreas chegan a alcanzar até os 4 metros de diámetro. As rochas teñen algún tipo de poder magnético, do mesmo xeito que a pedra esférica que se atopa na Illa de Pascua. Segundo os pascuenses a esa gran pedra esférica considerárona como o Che henua (o embigo do mundo). Si sobre calquera destas pedras situamos unha brúxula, esta comeza a dar voltas sen parar.

Atopei fotos desta praia nunha guía turística de Nova Zelanda, enseguida busquei máis referencias pola rede para coñecer mellor a súa natureza e atopei unha imaxe que me deu a clave para o comezo do cómic. A imaxe que acompaña este texto, coa pedra saíndo... nacendo da terra, como un parto da natureza. Kiko da Silva.

ESFERAS DE PEDRA (Costa Rica)

Esferas de Pedra (Costa Rica) 10/01/2010

Na década do corenta, ao iniciar o labor bananeira no delta do Diquis, na Zona Sur de Costa Rica, a United Fruit Company sacou á luz, produto dos seus traballos de limpeza do bosque, unhas fabulosas esferas de pedra de diversos tamaños e pesos, cuxa forma resultaba impresionantemente exacta. Son de tamaño variable. As máis pequenas teñen só uns poucos centímetros de diámetro e as esferas máis grandes chegan a ter un diámetro superior aos dous metros, chegando a pesar estas últimas até 16 toneladas.

As antigas lendas dicían que no seu interior escondíanse pedras preciosas e ouro, sendo isto o final de moitas das esferas debido a que moita xente se dedicou a buscalas e destruílas, non achando ningún tesouro no seu interior.

No meu arquivo persoal conto con infinidade de imaxes destas estrañas esferas de pedra. As de Costa Rica foron as primeiras que atopei, pero aos poucos fun facéndome con imaxes de pedras esféricas similares en diversos lugares de mundo, tanto no vello como no novo continente. Entre algunhas das lendas que rodean a estas pedras atopei a clave inicial para elaborar a historia dun dos capítulos da miña novela gráfica. Kiko Da Silva.

A CASA DO PENEDO (Norte de Portugal)

A Casa do Penedo. Fafes (Portugal) 3/1/ 2010

En plena Serra de Fafe, entre a cidade do mesmo nome e Celorico de Basto, situada na rexión norte de Portugal, atópase unha misteriosa casa de pedra. Construída entre catro rochas xigantes, a Casa do Penedo comezouse a construír na Primavera de 1972, e foi rematada dous anos máis tarde. Durante un tempo foi utilizada como residencia de vacacións pola familia Rodrigues.
Os últimos meses, fíxose común que os habitantes da rexión vexan desfilar a turistas que buscan a Casa de Pedra. O propietario, Vítor Rodrigues, xa non habita a casa que todos os domingos é visitada por decenas de persoas. A pesar do interese que espertou a nivel arquitectónico por todo o mundo, sufriu actos de vandalismo que poñen en perigo a súa conservación. Podedes ver a casa nesta película de cinema portuguesa gravada no lugar: A Lúa - de Sérgio Castro

Levaba moito tempo buscando como resolver gráficamente unha casa feita con pedras, que resultase misteriosa. Un día procurando información para unha viaxe a Portugal atopeime coa historia desta Casa de Pedra, inmediatamente decidín que a casa que utilizaría na miña BD sería esta e que viaxaría a Portugal para facerme coa máxima documentación posible. Parecíame moi interesante poder introducir unha casa que existise na realidade no meu libro. Este foi o programa de tv que me descubriu esta estrana construción: Pica AQUÍ. Kiko da Silva.

PEDRAS QUE CRECEN (RUMANÍA)

Costeti, a 8 kilómetros de Horezu (Rumanía) 27/12/2009.

En Rumanía hai un gran número de pedras coñecidas polos aldeáns como Trovants ou "pedras que crecen", porque iso é exactamente o que fan. Permanecen impasibles ao paso do tempo... ata que chove. Cando isto sucede, antes de que as últimas pingas de auga caian sobre estas estrañas pedras, aparecen protuberancias sobre a súa superficie, que crecen a primeira ollada, dándolles un aspecto de seres vivos.
Os científicos afirman que o feito de que as pedras cobren vida... débese a un curioso fenómeno provocado pola propia composición destas pedras, pero afirman que os compoñentes da materia dos Trovants son idénticos aos dunha pedra calquera.

Estas imaxes levan gardadas no meu arquivo varios anos, non sabía si algún día utilizaríaas, pero parecéronme moi evocadoras para introducilas nunha historia. Non facía máis que preguntarme: Como sería unha construción realizada cunhas pedras deste tipo?. Nese momento cataloguei estas imaxes co adxectivo das "únicas pedras que crecen no mundo", pronto me dei conta de que non estaba no certo... Kiko da Silva.

O MURO (MACEDONIA)

Bogoslovec (Macedonia) 20/12/2009.

Ao sur de Skopje, a capital de Macedonia álzase un xigantesco muro de pedra de máis de cinco quilómetros de lonxitude, unha altura de 12 metros e 2 metros de ancho. É denominado popularmente a "Muralla do Diaño" e eríxese nunha zona totalmente desértica e montañosa xunto ao río Bregalnica. A impoñente muralla a primeira vista parece unha construción artificial, obra do home, que impresiona coa súa marmórea presenza e pola magnitude das rochas que a compoñen.

Aínda que a primeira vista parece unha construción artificial, formada con enormes pedras, os xeólogos aseguran que a muralla é o resultado da erosión milenaria do chan. O profesor da Facultade de Xeoloxía de Skopje, Nikola Dumurxhanov explica que, como a maior parte da rexión dos Balcáns, este territorio de Macedonia estaba mergullado baixo o mar fai entre 35 e 40 millóns de anos. O único acceso á estraña construción é un camiño rural, de terra, polo que apenas se pode pasar con vehículos todoterreo até certo punto. Dende alí, unha dura camiñada dunha hora conduce ao máxico lugar."O camiño tamén é diabólico, como a muralla. No verán, o sol queima como nun forno. Hai serpes, e tamén a auga é un problema, porque coa calor sécanse os mananciais", explica Dragi Jovanov, guía montañeiro da zona.
Os campesiños da aldea máis próxima a Bogoslovec aseguran que é frecuente divisar fenómemos estranos e que a miúdo observanse estranos aparellos que sobrevoan a muralla.

Un estraño muro, é o punto de partida da Novela Gráfica na que estou a traballar. Se atopaches este texto mereces saber que este é un blog atípico no que se refire ao mundo da Banda Deseñada, xa que non mostrará debuxos nin viñetas, se non algo que persoalmente paréceme máis interesante: a documentación utilizada para a realización do guión. Kiko da Silva.